|
|
કર્તા: દાનિયેલ ડાહ્યાભાઈ
|
|
|
|
|
મારા પ્રભુના થંભ સિવાય, હું તો બીજું ન જાણું કોઈ.
|
|
|
| ૧
|
કોઈ જાણે છે ખગોળ, ભૂગોળ, ગણિતમાં પંકાય,
|
|
|
તત્ત્વો ને તર્કોમાં ઝાઝા ઝાઝી કરે છે વડાઈ.
|
|
|
| ૨
|
અનેક યંત્રો અને વાજિંત્રો, ચાલાકી ને ચતુરાઈ,
|
|
|
કળા કરે છે અકળિત જેવી, ઊડે વિમાન હવાઈ.
|
|
|
| ૩
|
ઘણાલ વૈદો ઔષધમાં ને વાઢકાપમાં વખણાય,
|
|
|
ઔષધ આપે અકસીર એવું, પળમાં સાજાં થાય.
|
|
|
| ૪
|
દાતા, ભકતા, વકતા, છે બહુ શૂરા જનોયે ઘણાય,
|
|
|
કરે મોહિત મન માનવીઓનાં જુઓ જગતની માંય.
|
|
|
| ૫
|
જગન વિદ્વાનો નવ જાણે થંભ તણી મોટાઈ,
|
|
|
અંતે તેઓ પ્રભુ સમીપે જશે જરૂર શરમાઈ.
|
|
|
| ૬
|
ભણી ગણી એમ વિશવિશ વિદ્યા કાઢે નવીન નવાઈ,
|
|
|
અનહદ સંપત થંભ તણી તો જાણે નહિ રે જરાય.
|
|
|
| ૭
|
ભલે ગણાતી જગમાં મારી અતિ ઘણી મૂર્ખાઈ,
|
|
|
સમજે ક્યાંથી ગુંગા જન તો અત્તર ખુશબો, ભાઈ.
|
|
|
| ૮
|
તેથી જ શાંતિ, તેથી જ સફળતા, તેથી મનોની સફાઈ,
|
|
|
તેથી અમે સહુ સુખી સદાકાળ ગાણશું સ્વરની માંહી.
|